pracowity poranek i jesienne refleksje

wyjątkowo, chyba pierwszy raz w życiu, nie mogłam się doczekać poniedziałku. i tej chwili kiedy wszyscy domownicy już sobie pójdą do swoich zajęć i zostanę sam na sam ze swoimi "zabawkami". punkt 8.30 zaczął się mój pracowity poniedziałkowy poranek. tak na dobry początek tygodnia. w ruch poszły farby i pędzle. na efekty trochę trzeba poczekać, bo farba schnie w swoim tempie, niezależnie od tego czy nam się spieszy czy nie.
w nocy skończyłam malować błękitne pudełko, trochę większe od poprzednich (więcej zdjęć znajdziecie na blogu CZERWONE KALOSZE), ale w sam raz na kobiece skarby, których zawsze mamy wiele poukrywanych po różnych zakamarkach.

i dziwna rzecz się ze mną ostatnio dzieje... na chwilę przed zaśnięciem, gdyż już sobie przemyślę wszystkie chwile minionego dnia... leżę w łóżku, wszyscy śpią, jest cicho i pora zanurzyć się w ramiona Morfeusza, a tymczasem ja mam wizje. powoli spod cienia przymkniętych powiek pojawia się pudełko, które mam namalować. taka senna podpowiedź, mara... a może tylko mi się to śni? rano wstaję i wiem, co mam namalować. dziwne?!

w pokoju stoi drewniana piramidka do pomalowania. pięknie pachnie surowym drewnem. bardzo lubię ten zapach i lubię gładkość i ciepło drewna. i moc możliwości jakie daje to proste tworzywo. zanim zacznę malować dokładnie oglądam drewniane przedmioty ze wszystkich stron. gładzę wzdłuż delikatnych słojów i zastanawiam się w jakie barwy wystroić ten kawałek drewna, jak go ozdobić?

przede mną jeszcze niejeden pracowity poranek. stos drewnianych pudełek i małe krzesełko czekają, aż tchnę w nie kolor i życie, aż rozbiegną się po nich kolorowe koniki, aż rozbłysną radosne serce. i jak zawsze szkoda mi będzie rozstać się z nimi, gdy powędrują do innych domów, bo jest w nich cząstka mnie. odrobina mej duszy zaklęta w malowanym, drewnianym pudełku.

na moim balkonie zakwitły białe chryzantemy, jesień puka do okna. siedzę w domowym zaciszu i zaczarowuję drewniane pudełka. więcej pudełek znajdziecie jak zwykle TUTAJ.