włóczęga marzyciel to ja / vagabond dreamer that's me

przepraszam, że tak długo musieliście czekać na obiecany post o marzeniu. trochę spóźniony, ale jest (niestety zostałam wczoraj doszczętnie przygnieciona doczesnością, no i nie wyszło).
otóż i moje marzenie, nie dające mi spokoju od kilku dni - samotna, zimowa włóczęga z aparatem gdzieś wśród zasp, drzew i natury. może dla kogoś to nie ta kategoria marzeń, ale dla mnie to jest właśnie to. wyprawa tropami pozostawionymi przez kogoś lub coś na czystym, białym śniegu. spotkanie sam na sam z nieznanym, z naturą... z dala od zgiełku miasta i cywilizacji, z dala od plastiku, szyku... nic więcej mi nie trzeba... biel śniegu, cicha obecność drzew, przyjemne ciepło otulonego w wełnę ciała i niczym nie zakłócona kontemplacja.

ślady na śniegu same mnie prowadziły, zaufałam im i podążałam ścieżką natury ciekawa co zobaczę, kogo spotkam, co przeżyję... oto moja włóczęga marzeń!

jaka niesamowita cisza panuje w zimowym lesie...

na koniec nieoczekiwane spotkanie z sarną. z początku jej nie zauważyłam wśród drzew. spokojnie pasła się, szukając w zaspach korzonków, świadoma mojej obecności. gdy już odchodziłam nie chcąc jej przeszkadzać w skromnej uczcie, odwróciła się i popatrzyła w moją stronę na pożegnanie. na krótka chwilę nasze spojrzenia spotkały się.