utracony smak wolności

kiedy byłam małą dziewczynką mniej więcej w wieku moich dzieci większość czasu spędzałam na można by rzec nieustających wakacjach... na wolnym powietrzu, na łonie natury, gdzieś na drzewie, z rówieśnikami i bez nadzoru rodziców. coś takiego teraz w przypadku miejskich dzieci byłoby praktycznie n-i-e-m-o-ż-l-i-w-e. strzeżone osiedla, pogrodzone place zabaw z szczegółowymi regulaminami, co wolno a czego nie wolno i to tylko pod nadzorem dorosłych, usiane plastikiem i miękkim podłożem terytoria do bezpiecznej zabawy... miejskie trawniki, na których nie wolno siadać, a co dopiero biegać skutecznie izolują nasze dzieci od natury. znaleziona gdzieś na liściu biedronka albo ślimak wzbudzają w dziatwie ogromne poruszenie niczym ząb dinozaura. aby znaleźć kawałek niezabudowanej, wolnej od psich niespodzianek zielonej przestrzeni musimy nieraz wsiąść w samochód i długo jechać, najlepiej poza granice wielkiego miasta. gdy tymczasem wiadomo, że przyroda ma działanie terapeutyczne nie tylko dla dzieci ale i dorosłych, pozwala odpocząć naszej uwadze i zredukować nagromadzony w miejskim życiu stres. komu jak komu ale chyba właśnie naszym dzieciom zmęczonym nadmierną koncentracją w szkolnej ławie potrzebna jest porządna dawka relaksu na łonie natury, by zniwelować nadpobudliwość i nerwowość i dać wytchnienie zmysłom w podczas swobodnej, niczym nieskrępowanej zabawy w Indian, poszukiwaczy skarbów, tropicieli itp.

pod koniec minionego lata daliśmy się z chłopakami ponieść falującym trawom na pobliskiej łące. wyturlaliśmy się i wyhasali jak to się mówi "ile wlazło" i było nam dobrze. na wiosnę planuję zdobyć kilka wierzchołków na okolicznych drzewach. na pewno zbudujemy sobie szałas z gałęzi i zabawimy się tak jak ja za dawnych lat na letnisku u mojej babci. już się nie mogę doczekać ciepłych, słonecznych dni i kwitnących wiśni w naszej dzikiej dolince (oby tylko jakiś developer nie wpadł na wspaniały pomysł i nie wybudował tam kolejnych apartamentowców). 

patrzę na opustoszałe place zabaw i za każdym razem dziwię się, gdzie są wszystkie dzieci? dobrze zaopiekowane snują się z rodzicielami po zadaszonych, przeszklonych centrach rozrywki, nurzając się radośnie w bezpiecznych zagrodach wypełnionych zakurzonymi plastikowymi piłeczkami... ach szkoda czasu na takie dzieciństwo! chyba wolę iść poszukać przebiśniegów w pobliskim lesie i wypatrzeć dobre miejsce na szałas! a Wy?