o mgle, żabach i książce

mglisty zachód słońca nad łąką nieopodal starej chaty

drugiego dnia po przyjeździe mąż włączył radio i próbował nastawić jakąś polską stację. kręcąc gałką niewielkiego retro radioodbiornika po kilku chwilach natrafił na znajomy męski głos czytający po polsku jakąś powieść. rzecz szła o niejakim Tomaszu, o życiu na wsi... z początku nie wiedzieliśmy czego słuchamy, jednak opowieść była tak wciągająca, a przy tym jakby skądś znajoma, że nie przestawaliśmy słuchać...

przyjemny głos lektora coraz bardziej wciągał nas w niespiesznie wijącą się opowieść. co jakiś czas pojawiały się imiona kolejnych bohaterów, nazwy miejsc... ale wtedy jeszcze nam nie przeszło na myśl, że historia której słuchamy ma się ku końcowi i w pewnym sensie dotyczy nas tutaj, na Litwie...

skąpana w wieczornej rosie mydlnica lekarska

mała drewniana świątynia dumania pośród łąk, gdzie często przychodziliśmy posłuchać rechotu żab i tajemniczego terkotu jakiegoś nieznanego stworzenia

sylwetka zatopionego we mgle domu sąsiada, przypominającego mi, sama nie wiem dlaczego, dom muminków

"Należy zacząć od opisu Kraju Jezior, w którym mieszkał Tomasz. Te okolice Europy długo były pokryte lodowcem i jest w ich krajobrazie surowość północy. Ziemia jest na ogół piaszczysta i kamienista, zdatna pod uprawę tylko kartofli, żyta, owsa i lnu. Tym tłumaczy się, że człowiek nie zniszczył tu lasów, które łagodzą nieco klimat i chronią od wiatrów Bałtyckiego Morza. Przeważa w nich sosna i świerk, są również brzozy, dęby i graby, brak całkowicie buków, granica ich zasięgu przebiega o wiele dalej na południe. Można lasami podróżować tu długo, nigdy nie nużąc oczu, bo jak ludzie miasta, społeczeństwa drzew mają swoje niepowtarzalne właściwości, tworzą wyspy, strefy, archipelagi, znaczone tu i ówdzie jakąś drogą z koleinami w piasku, leśniczówką, starą smolarnią, której rozpadające się piece obrosła roślinność. I zawsze w pewnej chwili jest z pagórka widok na niebieską taflę jeziora z białą, ledwo dostrzegalną plamką perkoza, ze sznurem kaczek ciągnących nad trzcinami. Na bagnach lęgną się tutaj masy błotnego ptactwa, na wiosnę na bladym tutejszym niebie trwa wracającymi seriami warkot , wa-wa-wa bekasów - taki dźwięk wydaje powietrze w ich sterach z piór, kiedy odprawiają swoje monotonne akrobacje oznaczające miłość. Ten wątły warkot i bełkot cietrzewi, jakby gdzieś daleko gotował się horyzont i kumkanie tysięcy żab na łąkach (ich liczba decyduje o liczbie bocianów, mających swoje gniazda na dachach chat i stodół) są tutaj głosami tej pory, kiedy po gwałtownym topnieniu śniegu kwitnie kaczeniec i wilcze łyko. (...)"

fragment pierwszego rozdziału "Doliny Issy" Czesława Miłosza, tej samej której nieświadomie słuchaliśmy w radio, w interpretacji Andrzeja Seweryna.