warmińskie łąki o poranku / morning on Warmia meads

promień słońca połaskotał mnie w czubek nosa. wskazówka na zegarku stała na piątej... rano. szkoda było dalej wylegiwać się w łóżku. mała różowa stopa wciskała się w mój policzek. Jaromir jeszcze spał, ale wystarczyło, że usiadłam na łóżku, a stara drewniana rama zaskrzypiała przeciągle, gdy mały chłopczyk przetarł zaspane oczka i już był gotowy na spotkanie nowego dnia. cichutko ubraliśmy się i zeszliśmy na ganek. mieszkańcy klasztoru jeszcze spali. było cicho i pusto. wyszliśmy za bramę w kierunku skrzących się rosą łąk. wioska spała, tylko jej mali mieszkańcy zaczynali poranne przygotowania; bociany czyściły gniazda i karmiły młode, psy leniwie przeciągały się w ciepłych promieniach słońca a kogut szykował się do piania strojąc struny głosowe.
rześkie powietrze, śpiew ptaków i mieniące się w oczach różowo-srebrne pole koniczyny otulone ciemną ścianą jodłowego lasu. tuż przy drodze niewielkie mokradło porośnięte tatarakiem i pięknymi fioletowymi kwiatami, nazwy których niestety nie znam. pomiędzy źdźbłami traw pająki rozpostarły swe sieci susząc je z rosy w porannych promieniach słońca. nad nami cicho i majestatycznie krążyły ważki.
takich poranków nie da się zapomnieć...
c.d.n.