kto by pomyślał, że żeby znaleźć się w bajce wcale nie trzeba
wybierać się za siódme morza, góry, czy lasy.
w samym środku ogromnego miasta jest ulica, kamiennica, poddasze,
gdzie spotykają się wróżki, kopciuszki, królewny i elfy.
***
grupami przesiadują na kanapie,
lub polegują na turkusowych poduchach,
czytają bajki lub marzą, tańczą i śmieją się...
i czasem, raz do roku zapraszają do siebie małych chłopców,
którzy nie wierzą własnym oczom, gdzie się właściwie znaleźli!
za oknami zimna, deszczowa jesień...
a na magicznym poddaszu prawdziwa kurtyna, światła i teatr z aktorami.
takie cuda zdarzają się tylko w bajce, powiecie...
nie, zdarzają się też w pewnym artystycznym domu.
po spektaklu pora na torty... jeden dla A. drugi dla M.
kto zdmuchnie tyle świeczek? chętnych nie brakuje!
małe elfy szybko rozpierzchły się po poddaszu z talerzykami pełnymi słodkich łakoci.
chwila spokoju... trwa degustacja tortów!
zabawa trwa już trzecią godzinę,
więc niektórzy, mniej wytrwali goście układają się na małą popołudniową siestę...
...albo podziwiają urodzinowe prezenty...
czas miło mija w bajkowej kamiennicy,
aż nie chce się wracać do domu...
mnie też nie chce się kończyć tej opowieści.
do zobaczenia wkrótce... ciąg dalszy nastąpi!
tak leciały słowa pewnej piosenki, którą sobie ostatnio mruczałam pod nosem, no i wymruczałam. pada non stop i gdyby nie trzeba było odwozić moich trzech krasnali do szkoły i przedszkola, mogłoby sobie tak dalej padać, bo światu jest pięknie w bieli.
lubię ten pierwszy śnieg, i pełen oczekiwania początek grudnia...
i lubię gdy czasem dzień ułoży się inaczej niż miał się ułożyć... tak jak dzisiaj. kiedy to z powodu śniegu nie dotarliśmy z Jaromirem do przedszkola i okrążywszy majaczący w oddali wśród białych płatków budynek wróciliśmy niespiesznie do domu, aby spędzić miły dzień tylko we dwoje. czasem po prostu poddajemy się ślepemu losowi i jak to się mówi wrzucamy na luz... let it snow, let it snow, let it snow...
