może to dobry pomysł, żeby właśnie dziś w ostatni dzień roku pomyśleć o...
autorem tych magicznych, zimowych zdjęć jest norweski fotograf Per Breiehagen. wychowany na południu Norwegii w swoich pracach zachwyca widza pięknem tamtejszych pejzaży, choć nie ogranicza się tylko do terytorium swej ojczyzny. fotografuje też w rejonach niedostępnych i wiecznie skutych lodem... na Grenlandii, Biegunie Północnym i Antarktydzie. więcej o nim i o jego fotografiach oraz o projekcie Winter Magic znajdziecie tutaj.
tak jak się spodziewałam, to na co tak czekaliśmy... święta minęły szybciej niż przypuszczałam. pozostały ciepłe wspomnienia wspólnie spędzonych chwil i odrobina niedosytu... niedosytu rodzinnych spotkań, spotkań z bliskimi i przyjaciółmi. ale to chyba już tak jest, że w tym okresie cierpimy na ogromny niedoczas. trzeba będzie nad tym popracować w następne święta.
u nas tymczasem udało się nawet zapanować nad nieubłagalnie pędzącymi do przodu sekundami i delektować się chwilą i sobą nawzajem.
chłopcy jak zwykle nie mogli doczekać się kiedy będą mogli zanurkować pod rozłożyste gałęzie choinki w poszukiwaniu tych wymarzonych prezentów. gdy wreszcie nadeszła ta chwila nie posiadali się z radości. a potem było wspólne budowanie, składanie, konstruowanie... i nawet tata na chwilę zamienił się w małego chłopca!
miło było patrzeć na tą czwórkę, ich radość, ich przyjaźń... miło było być w te święta razem. miło było wspólnie z chłopcami przygotowywać potrawy wigilijne, ubierać choinki, wycinać gwiazdki a potem świętować, próbować, delektować się i cieszyć...
10 lat temu u kamedułów na Dewajtis w ośnieżonym Lesie Bielańskim dwoje młodych ludzi E+J ślubowało sobie miłość. w tamten dzień ksiądz proboszcz - Wojtek Drozdowicz przypieczętował ten związek i udzielił niezwykłej gwarancji temu małżeństwu. dziś ponownie spotkali się w tym samym miejscu lecz w poszerzonym składzie (E+J+B+B+J), by przedłużyć gwarancję na kolejne dziesięciolecia.
na koniec każdy mógł zagrać na swoim instrumencie i zaśpiewać kolędę. a potem ksiądz Wojtek Drozdowicz uruchomił latającą choinkę...
wiele radości, uśmiechów, życzliwości
śnieg i piosenka, którą zachwycił mnie ostatnio mój średni synek... na wigilii szkolnej (niezwykłej wigilii szkolnej)... śpiewana nieśmiałymi głosikami małych dzieci, ale jakże dobitnie trafiająca w serce. posłuchajcie! a wpis a w zasadzie film o tym niezwykłym wieczorze wigilijnym w szkole już wkrótce na blogu chłopców!
taka dokładnie odległość dzieli nas od Maggie i M.! ale nawet najdalsze odległości są do pokonania gdy w powietrzu wisi perspektywa przemiłego spotkania z przyjaciółmi w fajnym miejscu przyjaznym dzieciom i mamom!
kilkadziesiąt minut jazdy metrem i kilka godzin wspólnej zabawy i miłej pogawędki. wszak to, co jest najmilsze i najważniejsze w przededniu świąt to spotkania, spotkania i jeszcze raz spotkania z najbliższymi, przyjaciółmi, znajomymi! a na lepienie pierogów i pieczenie serników jeszcze będzie czas. więcej zdjęć ze spotkania na blogu chłopców!
weekend upłynął pod znakiem "ręką dzieło". nie wiem dlaczego ale okres przedświąteczny wzmaga u mnie przypływ talentów twórczych i zamiast oddawać się lepieniu pierogów, kręceniu pasztecików czy innym przedświątecznym przygotowaniom kulinarnym, najchętniej swój wolny czas poświęcam na tworzenie małych cudów, ku uciesze swojej, domowników i tych, których obdaruję tymiż cudami!
choinki jeszcze nie mamy, ale mamy małe drzewko modrzewiowe, które jest przedsmakiem choinki. wiszą na nim pierwsze ozdoby choinkowe... pędzące drewniane renifery, krążki suszonych pomarańczy i filcowy konik niespodzianka dla kogoś sympatycznego!
zakupy zrobione, prezenty ukryte, agenda na ostatni przedświąteczny tydzień spisana... lista jest długa, czynności rozpisane godzina po godzinie... po drodze dwie wigilie w szkole, pieczenie piernika i sernika, przedświąteczny spacer z Maggie i M., wyprawa po choinkę...
chwila przerwy na kontemplowanie wirujących za oknami płatków śniegu... na zrobienie papierowej gwiazdy (instrukcja dla chętnych tutaj) , która bardzo mi się podoba...
i jeszcze trochę czasu dla siebie...
co sprawia, że czas oczekiwania na nadejście świąt jest tak niezwykły i magiczny... może nawet lepszy od samych świąt?
powoli odkrywam, że jest to ta magia, która nas otacza... ciepło i zespolenie jakie promieniuje od nas do drugiego człowieka, przychylność i uczuciowość, chęć niesienia pomocy, podania przyjaznej dłoni, okazanie troski, zrobienie czegoś we wspólnym gronie, podzielenie się pomysłem...
to wszystko sprawia, że ten czas mija milej i radośniej, a 24 grudnia nadchodzi kulminacja przeżyć, czynów i emocji!
i nawet tu... w wirtualnej rzeczywistości blogowych znajomości da się odczuć to przedświąteczne poruszenie, wir przygotowań, lawinę słodkich wypieków i niezwykłych pomysłów na zrobienie czegoś z niczego i sprawienie komuś miłej niespodzianki... i bardzo mi się to wszystko podoba!
bardzo długi, bo tym razem czas nam się strasznie dłużył. w planach było wiele atrakcji na mieście: kiermasz w Muzeum Etnograficznym, Modobranie i koncert świąteczny w filharmonii, ale jedno niegroźne kichnięcie pokrzyżowało wszystkie plany. pokonani kolejną porcją katarów, kaszlów i infekcji zostaliśmy w domu. u nas niestety jak jeden zacznie chorować to się szybko choroba nie skończy, bo co najmniej jeszcze dwóch albo trzech musi się podłączyć. i tak zdani na syropki, tabletki i czopki nie pozostało nam nic innego jak znaleźć sobie zajęcia zastępcze. pisanie kartek świątecznych, lepienie aniołów, rysowanie zimowych obrazków, dekorowanie domu... robienie na drutach szalików i czapek. i muszę przyznać, że jakoś udało nam się przetrwać te dni unikając nudy (chłopcy nawet opracowali specjalny Plan B, czyli 3 sposoby na walkę z nudą). i miło wspominamy ten czas, choć katary dalej męczą nas!
sama nie wiem kiedy napisałam te 460 postów... uzbierała się porcja myśli i zdjęć do całkiem grubej księgi pamięci. będzie co czytać na jesieni życia. będzie co czytać moim chłopcom kiedyś kiedy mnie zabraknie. ale nie chcę popadać w minorowy nastrój, bo post jest o czymś radosnym i przyjemnym. otóż pewne dwie blogowe znajome wpadły na wspaniały pomysł, aby w najbliższy czwartek urządzić Noc Mandarynkowych Lampionów. postanowiłam się do nich przyłączyć i z pomocą małych zdolnych dziecięcych rączek wystrugaliśmy i nasz lampionik. oto i on. niech rozświetli ciemną zimową noc. Ewo... Delie wysyłamy do Was nasze małe mandarynkowe światełko!
z nadejściem 6 grudnia w naszym domu zawitał świąteczny klimat, a wszystko za sprawą małego, nieśmiałego aniołka. aniołek biegał z kąta w kąt i trzepotał skrzydełkami. a gdzie zatrzepotał tam zapalały się gwiazdki. teraz cały dom rozświetlają małe światełka. i jest tak radośnie i jasno... i trochę jakby świątecznie... bo i jest ku temu okazja i to niejedna!
po pierwsze dziś są urodziny ukochanej Babci I., a po drugie... o czym każdy mały i duży wie - Mikołajki, czyli małe i duże niespodzianki w kapciach, butach, skarpetach, kominie albo pod poduszką! pędźcie sprawdzić, może to już!
anioł tymczasem się zmęczył i trochę zasępił. to te skrzydła mu tak ciążą... lepiej się przebieżmy w coś innego... i skoczmy na chwilę na blog chłopaków, by dowiedzieć się jak to jest być Mikołajem!
listów do Mikołaja w tym roku nie było... moje dzieci przestały w niego wierzyć... gdzieś coś podpatrzyły, coś gdzieś podsłuchały i czar prysł, a raczej mit Mikołaja prysł. dlatego postanowiliśmy z mężem jakoś odzyskać ich wiarę w Świętego M. i ...
... zawieźliśmy ich dzisiaj na Bielany do kamedułów. gdzie jak gdzie, ale tam właśnie można spotkać Świętego Mikołaja. i tym razem nas nie zawiódł... około południa zszedł po drabinie spod kopuły kościoła (co na gorąco uchwycił aparatem mój mąż!) prosto do zgromadzonych przy ołtarzu dzieciaków. rozdał mandarynki i słodycze wątpiącym i niewątpiącym i poszedł szykować paczki na jutro.
i my też szykowaliśmy paczki... bardzo słodkie paczuszki! bo Mikołaj istnieje i nigdy nie przestanie istnieć... i jutro się o tym wszyscy przekonamy!
